Kredyty w walutach obcych lub denominowane w tych walutach przez lata były popularnym sposobem finansowania zakupu nieruchomości czy mieszkań. Lata 2005-2010 w Polsce to apogeum tych kredytów, zwłaszcza kredytów powiązanych z frankiem szwajcarskim (CHF). Banki chętnie oferowały i udzielały takich kredytów, lecz nie udzielały szczegółowych i pełnych informacji o zasadach na jakich one zostały udzielone. Po pewnym czasie, nieraz po wielu latach, kredytobiorcy, doradcy finansowi, prawnicy, a w końcu i sądy (krajowe, a także zagraniczne czyli unijne) odkryli, że w/w kredyty powiązane z walutą obcą nie były udzielane prawidłowo. W/w kredyty zawierają w sobie szereg mankamentów prawnych, mniej lub bardziej szkodliwych dla kredytobiorców, zwłaszcza dla konsumentów. Kolejną sprawą, która jest warta podniesienia, to istnienie i stopień winy banków za zamieszczenie w/w wad prawnych w umowach kredytowych, czyli zamiar, cel w/w zachowań po stronie banków.

Owe “mankamenty kredytów walutowych” wpływają niekorzystnie na sytuację, prawną, a tym samym – finansową, kredytobiorców będących konsumentami usług instytucji finansowych. Te “mankamenty” określane są najczęściej jako “niedozwolone klauzule”. Bogate orzecznictwo sądów powszechnych zdiagnozowało przez lata 4 podstawowe rodzaje niedozwolonych klauzul występujących w umowach kredytowych zawieranych przez banki przy udziale kredytobiorców będących konsumentami. Klauzule te zostały przez sądy uznane za naruszające interesy konsumenta i bezskuteczne czyli nie obowiązujące klientów.

Więcej na temat Klauzul niedozwolonych przeczytasz tutaj.